Benim hayatımda bir cümle var, adeta pusulam gibi.
Ne yaşarsam yaşayayım, hep o getiriyor beni kendime!
“Allah seni senin gibilerle karşılaştırsın.”
Bu cümle dışarıdan bakınca bir sitem gibi durur, değil mi?
Genelde biri kalbini kırdığında, haksızlık ettiğinde söylenir.
Ama benim için öyle değil.
Ben bu cümleyi bir beddua değil, bir dua gibi taşırım içimde.
Çünkü ben kendi vicdanıma, iyiliğime, vefama sahip çıktıkça, biliyorum ki bir gün aynı kalpteki insanlarla yollarım kesişir hep.
Bazen insanlar seni anlamaz.
İyiliğini saf bulurlar, yardım elini çıkar sanırlar.
Ama olsun…
Kendini bildikten sonra, onların yargısı sadece kendi gölgeleridir.
Benim için iyilik bir refleks değil, bir duruş.
Vefa bir alışkanlık değil, bir kimlik.
Ve ben bu pusulayı elden bırakmadıkça, dünya ne kadar karmaşık olursa olsun yolumu bulabiliyorum.
Çünkü biliyorum…
Biri bana “Allah seni senin gibilerle karşılaştırsın” dediğinde,
ben bunu bir sitem olarak değil, bir müjde gibi duyuyorum.
Çünkü eğer gerçekten benim gibilerle karşılaşırsam,
o sofrada vefa olur, merhamet olur, insaf olur.
Ve ben o an, içim huzurla dolu bir şekilde ‘Amin’ diyebiliyorum.