Geçen gece resim çizerken, fonda Evgeny Grinko’nun Valse’i çalıyordu. O yavaş, ritmik piyano sesi odanın içine yayılmış, fırçam renk paletimde dolaşıyordu.
Önümde üç ana renk vardı;
Kırmızı, mavi, sarı. Kenarda, her zaman olduğu gibi siyah ve beyaz duruyordu.
Müziğin her notasına, fırçanın attığı her darbeye bakarken düşündüm!
Aslında tüm insanlar hayata bu beş renkle başlamıyor mu?
Kırmızı, hepimizin içindeki yaşam enerjisi; bir bebek ağladığında, ilk nefesini aldığında hissedilen sıcaklık gibi.
Mavi, derinlerde var olan huzur arayışı; bazen anne kucağında, bazen gökyüzüne bakarken yakalanan dinginlik.
Sarı, içten gelen sevinç; sebepsiz bir kahkaha, aniden açan güneş gibi.
Siyah, hepimizdeki korkular ve bilinmezlik; gecenin sessizliği gibi.
Beyaz ise tertemiz bir başlangıç; henüz yazılmamış bir sayfa gibi.
Ama işin sırrı şu;
Bu renklerin tek başına çok az anlamı var.
Gerçek resim, onları karıştırdığında ortaya çıkıyor. Maviyi sarıyla karıştırırsın, umut olur. Kırmızıya beyaz eklersin, şefkat olur. Siyah fazla kaçarsa, biraz beyazla dengeyi kurarsın. Bazen yanlış bir karışım yaparsın, çamur gibi bir renk çıkar. Ama bil ki o renk bile sana yeni bir ton öğretir; bir dahaki sefer aynı hatayı yapmamayı sağlar.
Hayat da böyle değil mi?
Doğduğumuzda hepimizde aynı ana renkler var. Ama kimimiz daha çok maviye yaslanır, kimimiz kırmızıyı ön plana çıkarır. Bazılarımız siyahı fazla karıştırır ve kendi tablosunu gölgeler. Bazılarımız ise beyazdan vazgeçmez, ışığı hep bir kenarda tutar. Her yeni insan, her yeni tecrübe, paletimize başka bir ara renk ekler. Kimi acıdan doğar, kimi aşktan, kimi de tesadüflerden.
Ve işte asıl mesele şurada!
Hayat bazen sana hiç sevmediğin tonlar verir. Kimi zaman eline soğuk gri bir gün geçer, kimi zaman boğucu bir koyu kahverengi. Ama fırça senin elindeyse, her rengi dönüştürme şansın vardır. Bazen tek bir damla sarı, tüm tabloyu değiştirir.
O yüzden çevreme hep şunu hatırlatıyorum;
Yazgın sana koyu gelebilir ama paletindeki tonları çoğaltmak da senin elinde.