Bir şehir neyle güzelleşir? Yollarla mı, binalarla mı, ışıklarla mı? Belki evet, ama asıl cevabı başka bir yerde aramak gerek: Ruhu olan şehirlerde. O ruh ise sanattan geçiyor. Heykelin gölgesinde yürüyen bir çocuk, sahilde resim yapan gençler, akşam üstü çalan bir kemanın sesi... Bunlar sadece birer etkinlik değil; kentin soluk alış verişidir, hayatın ritmidir.
Yaz aylarında belediyelerin düzenlediği çocuk sanat atölyeleri, açık hava konserleri, tiyatro gösterileri ya da resim sergileri, aslında sıradan bir günü anlamlı bir ana dönüştürebilir. Özellikle sahil kentlerinde – örneğin Altınordu gibi – sanatın doğayla iç içe buluştuğu ortamlar, insanları ekranlardan kaldırıp hayata dokunmaya çağırıyor.
Sanat, sadece estetik bir dokunuş değildir. Aynı zamanda bireyi dönüştüren, toplumu bütünleştiren bir güçtür. Mahalle parkında seramik yapan çocuklar, bir duvarı birlikte boyayan gençler; sadece sanat öğrenmiyor, aynı zamanda birlikte üretmenin, paylaşmanın ve birbirini anlamanın da yolunu buluyorlar.
Bir çocuğun ilk fırça darbesi, bir yaşlının sahnede söylediği türkü ya da bir öğrencinin ilk defa şiir okuduğu o an... Belki de onların hayatlarında bambaşka kapılar açacak, yeni yollar çizecek. Çünkü sanat, sadece boş zamanı değerlendirme aracı değil; kişinin kendini ifade etme biçimi, hayata tutunma yoludur.
Sanat aktiviteleri sadece büyük şehirlerin lüksü olmamalı. Tam tersine, Anadolu’nun her köşesinde, her ilçede yaygınlaştırılmalı. Fatsa’da bir karakalem kursu, Ünye’de bir halk dansları gecesi, Aybastı’da yaz akşamına serpiştirilen bir şiir dinletisi... Kültürel zenginliği yerelden büyüterek çoğaltmalıyız.
Belediyelerin son dönemde bu alana daha fazla yönelmesi umut verici. Ancak bu çalışmaların geçici yaz programlarından çıkarılıp sürdürülebilir hale getirilmesi şart. Çünkü sanat süreklilik ister, tıpkı sevgi gibi, emek gibi...
Unutmayalım: Bir şehri kalkındırmak, sadece yollarla, köprülerle olmaz. İnsanların ruhuna dokunacak yollar da inşa edilmeli. Ve o yolların adı, sanattır.