Bir arkadaşım anlattı;
Hiç beğenmediği bir kıyafeti, sosyal baskı yüzünden almak zorunda kalmış. “Aldım ama içinde kendimi poşet gibi hissettim” dedi.
İşte hayat tam da bu noktada bizi sınar.
Çünkü çoğu zaman seçimlerimizi “başkaları ne der?” üzerinden yapıyoruz. Birileri beğeniyor, birileri onaylıyor diye yön değiştiriyoruz.
Ama asıl mesele, o seçim bize yakışıyor mu?
Daha doğrusu, kendi değerlerimizle örtüşüyor mu?
Bir kıyafetin kumaşı nasıl tene değdiğinde anlaşılırsa, bir hayatın da insana uyup uymadığı ancak vicdanına dokunduğunda belli olur. Eğer seçimlerimiz bizi kendi etik değerlerimizden uzaklaştırıyorsa, dışarıdan nasıl görünürse görünsün, aslında üzerimizde poşet gibi durur.
Nietzsche’nin dediği gibi, insan ya kendi yolunu yürür ya da başkasının gözüne hoş görünmek için kendinden vazgeçer. Birincisi zordur ama gerçektir, ikincisi kolaydır ama içi boştur.
O yüzden mesele “yakışıyor mu?” sorusunu başkalarına değil, kendimize sormaktır.
Çünkü insanı şık gösteren başkalarının onayı değil, kendi değerlerine sadık kalabilmesidir.