Bazı yangınlar vardır; dumanı yoktur, sesi çıkmaz.
Ama insan hisseder.
Sokaktaki gerginlikte, insanların bakışlarında, sabırsızlığında, kimsenin kimseyi duymadığı o tuhaf kalabalık sessizliğinde…
Bugün yaşadığımız sosyal gerçek tam da bu!
‘Sosyal çürüme’
Peki nedir sosyal çürüme?
Toplumu ayakta tutan görünmez bağların, ortak değerlerin ve güven duygusunun yavaşça aşınmasıdır. Empati azalır, tahammül kaybolur, kurallar “kimse görmüyor zaten” diye esnetilir. Küçük yanlışların büyük doğruların üzerine çıkmasıdır.
Kısacası, çürüme sokaklarda değil, insanların içlerinde başlar.
Ve tam bu noktada ‘sosyal çürüme’ nasıl biter diye düşünürken Daimi’nin o derin mısrası zihnimde yankılanıyor;
“Zerre içre zerreyim, ben kendimi bilmez miyim .”
Ne büyük bir söz…
İnsanın kendi iç alemini tanımasının hem mütevazı hem de mucizevi tarafını anlatır.
Kendini bilen insan, davranışını, etkisini, yükünü, sorumluluğunu anlar. “Ben kimim?” diye soran, “Ben kime ne yapıyorum?” sorusuyla yüzleşmekten kaçmaz.
İşte sosyal çürümenin panzehiri de burada saklıdır!
Kendini bilmek.
Çünkü toplum dediğimiz şey, milyonlarca bireyin iç dünyasının toplamından başka bir şey değildir.
Birey düzelmeden toplum düzelmez; çemberin merkezini düzeltmeden çemberin kendisi güzelleşmez.
Bugün birbirimize karşı daha öfkeli olmamızın sebebi aslında dış koşullar değil, iç boşluklarımız.
Kendimizi tanımayı bıraktığımız anda neyi neden yaptığımızı da unuturuz.
İçindeki karanlığı tanımayan, başkasının karanlığıyla uğraşmaya başlar; kendi gölgesini görmeyen, her gölgeyi düşman sanır.
Oysa herkes kendi iç çemberini düzeltse, toplumun büyük çemberi de kendiliğinden toparlanır.
Kırdığımız yerden değil, onardığımız yerden büyürüz.
Belki mucize bekliyoruz;
Büyük bir değişim, bir anda bizi iyileştirecek görünmez bir el…
Ama mucize biziz. Başlangıç noktası biziz.
Daimî’nin dediği gibi zerre içre zerre olduğumuzu unutmadan, hem küçük hem büyük olduğumuzu bilerek…
Kendini onaran insan, toplumu da onarır.
Toplum bir aynadır; puslansa da, silmeye önce köşeden başlamak yeter.