Büyüklerimizin çocukken birer hayali vardı. Çoğu büyüyünce o zamanın şartlarından dolayı hayallerini gerçekleştiremedi ve bu hayalleri çocuklarının gerçekleştirmesini istiyor. Ne de yanlış bir davranış. Biz çocuklarında bir hayali olduğunu unutuyorlar. Bizim de hayalimizde kendimize göre belirlediğimiz bir meslek var. Çalışıp da ulaşmak istediğimiz...
Ama çoğu anne-baba yüzünden istediğimiz mesleği okumak yerine onların hayalindeki mesleği ya da onların bizim için uygun gördüğü mesleği okuyoruz. Ben psikoloji veya sosyal hizmet bölümü okumak istiyorum ve ailemde sonuna kadar arkamda. Başka bir meslek okumak istesem de yine arkamda olurlar. Ama herkes benim kadar şanslı değil.
Biz sizin için doktor, mühendis, futbolcu, mimar olmak istemiyoruz. Biz kendimiz için bir meslek seçmek istiyoruz. Diyelim ki ben annem ve babam istediği için doktor oldum. Ve çalışmaya başladım. Ama işimden hiç memnun değilim. Severek yapmıyorum. Bunun şimdi bana ne faydası var? Mutsuz olduğum bir işte çalışmak... Ben istemeden doktor olduysam bunun sadece bana zararı yok, hastalarıma da var. Onları asık suratla karşılayabilirim, içten tedavi etmeyebilirim... Bir doktor size böyle davranırsa ne hissedersiniz? Ya da işinizin düştüğü başka meslek sahibi kişi... Üzülürsünüz, nasıl biri bu dersiniz. Hatta okumuş ama bir şey beceremiyor dersiniz. İleri de insanların sizin kızınıza ya da oğlunuza böyle demesini istemiyorsanız lütfen çocuklarınızı bırakın da kendi istediği mesleği seçsin.
