Türkiye’nin fındık üretiminde başı çeken şehirlerinden Ordu’da, fındık yalnızca bir geçim kaynağı değil, aynı zamanda köklü bir yaşam biçimi. Öyle ki, bölge halkı yıllardır emek verdiği fındık bahçelerine isimler vererek onları adeta birer kültürel hafızaya dönüştürüyor.
Ordu’da mikrofon uzattığımız vatandaşlar, bahçelerine verdikleri isimlerle hem doğayla kurdukları bağı hem de geçmişe duydukları saygıyı dile getiriyor.
Bir vatandaş, bahçesine verdikleri isimleri şu sözlerle anlattı:
“Fındık bahçemin ismi var. ‘Irmak Üstü’ diyoruz, ‘Koca Meşe Yanı’ diyoruz, ‘Gırık’ diyoruz. Gırık dediğimiz yer zamanında ormanmış, kırmışlar, bahçe yapmışlar. Irmak Üstü dediğimiz yer gerçekten ırmağın üst tarafında. Koca Meşe Gırığı dediğimiz yerde de bir zamanlar büyük bir meşe ağacı varmış, kesmişler, orası da öyle kalmış.”
Bir başka vatandaş ise bölgedeki diğer isimleri şöyle sıraladı:
“Boz Gırık var, Taşbaşı var, Taşdibi var, İnönü var. Mesela bir kayanın başına ‘Taşbaşı’, dibine ‘Taşdibi’ denmiş. Hep bir anlamı var.”
Bazı yer adları ise doğrudan su kaynaklarıyla ilgili. Bir vatandaş, “Çakmak Pınarı diye bir yer var. Eskiden orada bir çeşme varmış, o yüzden adı öyle kalmış,” diyerek bu geleneğin nasıl şekillendiğini anlattı.
Bir diğer vatandaş ise bu isimlerin önemini şöyle ifade etti:
“Bu isimler geçmişten bugüne gelen birer hatıra. Her birinin bir anlamı, bir hikayesi var. Biz de unutmamak için kullanmaya devam ediyoruz.”
Ordu’da fındık sadece toprakla değil, hafızayla da büyüyor. Her bahçe bir hikaye, her isim bir iz bırakıyor.
