Metin Erksan’ın Sevmek Zamanı filmindeki o meşhur cümleyi bilirsiniz:
“Ben seni değil, resmini seviyorum.”
İlk duyduğumda düşünmüştüm!
Resim sevilir mi gerçekten?
İnsan oradayken, canlı canlı, gözlerinin içine bakabiliyorken…
Resmi neden sevsin ki biri?
Ama sonra anladım.
Hepimiz biraz öyleyiz aslında.
Resimleri seviyoruz.
Bazen bir bakışı, bir duruşu, bir cümleyi alıp büyütüyoruz.
O küçücük ifadenin içine “dürüstlük”, “zarafet”, “derinlik” yüklüyoruz.
Sanki o insanın bütün karakteri, o tek andan ibaretmiş gibi…
Benim de oldu.
Resmine anlam yüklediğim insanlar.
İyiliği o yüzle özdeşleştirdiklerim.
“Bu kadar sade duran biri kesin çok iyi kalplidir,” dediklerim.
“Bakışı ne kadar tok, ne kadar sağlam… Bu insan kolay kolay savrulmaz,” diye düşündüklerim.
Yani kendi zihnimde, onları olduklarından daha bütün bir hale getirdim.
Belki o boşlukları ben doldurdum.
Ama sonra zaman geçti.
Resim canlandı.
İnsan hareket etmeye, konuşmaya, davranmaya başladı.
Ve o zaman fark ettim:
Gerçek başka bir yerdeymiş.
Bu bir hayal kırıklığı değil aslında.
Bir fark ediş.
Çünkü insan resme anlam yüklerken kendi ihtiyaçlarını da yansıtıyor.
Ben belki iyiliğe inanmak istedim.
Belki sadeliğin güvenli olduğunu düşündüm.
Ve karşımdakine değil, içimdeki sessiz özleme baktım.
Şimdi geriye dönüp bakınca kırgın değilim.
Kimse beni kandırmadı.
Ben, görmek istediğimi gördüm.
İnsanları oldukları gibi değil, o an ihtiyacım olan halleriyle algıladım.
Ve bu da insana dair bir şey.
Ama artık biliyorum…
Gerçek, resmin içinde değil.
O, resimden dışarı taşan yerde.
Bir hareketin, bir suskunluğun, bir seçim anının içinde.
Orada daha sade, daha net bir insan var.
Belki daha eksik, belki daha dağınık… ama gerçek.
İşte o yüzden artık biriyle karşılaştığımda hemen anlam yüklememeye çalışıyorum.
Bir bakışa karakter, bir cümleye derinlik yapıştırmıyorum.
O insana zaman tanıyorum.
Kendime de…
Çünkü görmek zaman alıyor.
Ve anlamak da, sevmek de, güvenmek de…
Ancak resimden dışarı taşınca başlıyor.
Çünkü hayat, resimdeki ışık illüzyonlarından çok farklı.
